Uciążliwości związane z instalacją fotowoltaiczną

Montaż instalacji fotowoltaicznej, mimo braku konieczności uzyskania pozwolenia na budowę czy zgłoszenia odpowiedniemu organowi, niesie ze sobą pewne trudności prawne dla inwestorów.

Wydaje się, że organy administracji oraz sądy nie nadążają za dynamicznym rozwojem energetyki odnawialnej, która trwa już od wielu lat. Nadal istnieją różnice w interpretacji oraz rozstrzyganiu istotnych dla inwestorów kwestii. Jednym z wielu problemów jest możliwość uzyskania decyzji określającej warunki zabudowy dla zmiany przeznaczenia terenu związaną z montażem instalacji fotowoltaicznej, szczególnie w przypadku projektowanej mocy.

Brak jednoznacznej interpretacji

Według art. 10 ust. 2a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 15 ust. 3 pkt. 3a, niektóre gminy odmawiają wydania decyzji dotyczącej warunków zabudowy. W ich ocenie, w przypadku planowanego montażu przez inwestorów instalacji fotowoltaicznych o mocy powyżej 100 kW, nie jest możliwe wydanie decyzji dotyczącej warunków zabudowy. Przepisy prawa budowlanego nie zawierają jednoznacznej definicji „instalacji fotowoltaicznej”. Mimo że art. 29 ust. 2 pkt. 16 ustawy o robotach budowlanych nic nie mówi o obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę dla montażu wolnostojących kolektorów słonecznych, często stosuje się go do ogniw fotowoltaicznych, będących rodzajem kolektora słonecznego. Z kolei art. 30 ust. 1 prawa budowlanego wyraźnie mówi, że montaż kolektorów nie wymaga zgłoszenia organom.

Instalacja fotowoltaiczna a zagospodarowanie terenu

Zgodnie z wcześniej wspomnianymi przepisami, montaż instalacji fotowoltaicznej nie wymaga pozwolenia na budowę ani zgłoszenia organowi. Niemniej jednak konieczna jest zmiana sposobu zagospodarowania terenu, na którym ma być zainstalowana taka instalacja. Zgodnie z art. 59 ust. 1, każda zmiana zagospodarowania terenu wymaga ustalenia warunków zabudowy, jeśli brakuje miejscowego planu. Gminy argumentują, że w takiej sytuacji brak jest możliwości prawnych wydania warunków zabudowy, a konieczny jest plan miejscowy, powołując się na art. 10 ust. 2a. Według niego, jeśli przewiduje się wyznaczenie obszarów na urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł o mocy przekraczającej 100 kW, to w studium ustala się ich rozmieszczenie. Gminy odnoszą się także do art. 15 ust. 3 pkt. 3a, który określa granice terenów pod zabudowę urządzeń w planie miejscowym.

Trudności przy wydaniu decyzji o warunkach zabudowy

Przeszkodą w wydaniu decyzji o warunkach zabudowy jest art. 62 ust. 2 ustawy, który zawiesza postępowanie administracyjne w przypadku istnienia obowiązku uprzedniego sporządzenia planu miejscowego dla obszaru, na który wniosek dotyczy. Sporządzenie planu nie wynika z art. 10 ust. 2a ustawy. Z punktu widzenia inwestora, oznacza to, że jeśli istnieje plan miejscowy, budowa urządzenia wytwarzającego energię z odnawialnych źródeł jest możliwa tylko w wyznaczonych w nim obszarach.

Podsumowując: Brak podstaw prawnych do obligatoryjnego sporządzania planów miejscowych dla obszarów o mocy przekraczającej 100 kW nie powinien być przeszkodą w wydaniu decyzji o warunkach zabudowy dla instalacji fotowoltaicznych, zwłaszcza gdy brakuje planu miejscowego. Nie ma też przesłanek prawnych uzależniających wydanie decyzji od tego, czy moc urządzeń przekracza100 kW.